ســوته دلان بــاز رسیـــده بهــار
وَه
چـه بهــاری، بَتـر از هجـر یار
از ستــــــم مــــلای آزاده کــــش
مـــــــام وطـن مویه کنــد زار زار
این همه سالی که به ایران گذشت
پر زسرشگ و غم و اندوه و بار
شیــخ و فقیــه حـاکـم ملـت شـدند
قیــــــم امـــــت چــــــو خـداوندگار
هـــــرکــه دهـد داد وطـن دوستی
حبس و شکنـــجه بودش انتـــظار
گـــــرکـه شـود پا پی مـلای مست
تیـــر
به حلقوم کندش، سر به دار
نـــوکـــــــــری جمـــع اجـانب کند
ملـت و کشور چــه آیـــــــد بـکـار
کیـــنه و بغضش بـه همه ارمغان
کهنـــه امـامش بجهــان شاهکــار
مبتــــکر قتــــــل و بـــــرادرکشی
کشته
جـوانـان هــــزاران هــــزار
دزدی و غـــارت هــدف وی بـود
گـــرکـه
بُـود فـربه و زبـده شکار
خـطــۀ ایـران شـده ویـران کنـون
یا که شـده مقبـــره ها و مـــــَزار
چنگیز و تیمور و وُحُش روسپید
در پیـش عمـــامــه سـران غــدار
پیـــکر ایران بسرِ مـرگ رفــــت
لاشـخـوران بر ســـرِ او غار غار
باش که تا روز جـــزا سر رسد
تا
که شوی مضطر و خُرد و نزار
پـــردۀ ظلمت بــدرد خـلق مــــا
نـــــــور بپــــاشد بــروی دیـــــار
هلهلــۀ شادی و مستی و شور
مــژده دلا بـــــاز رسیــده بهــــار
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر