این سروده را دراینجا برای درج درتاریخ میگذارم تا همگان بدانند که یک سال پس ازاین به اصطلاح انقلاب چه بر مردم و مملکت رفت و اکنون پس ازگذشت 38 سال، هنوزهم دربرهمان پاشنه میگردد. اگر در برخی از بیت ها از واژه های ناخوش آیند استفاده شده، چنین چیزی نشان از سوز دلِ من ازمشاهدۀ افراد پَست ونالایق در پستهای بالای کشوری وافسوس از دست رفتن میهن سرچشمه گرفته است.
منجلابنامه
علی کبیری
شـــکـــــرالله را کــه مـا پیـــروز شـدیــم
روسیـــاه
همچــــو حـاجی فیـــروز شـدیم
بـــــرگــزیـــــدیم ازخــــــلاهـــای جهان
نـظــــم
جمـــــهوری و اســلامی بجــــان
میـهنــی گشـــتــــــه مــانـــنــــد خـــــلا
مـــردمش
همچــون حسیــن درکـــربـــلا
رهبــــرانی چــون بنی زرد وامـــــــــام
ریــــده
انـــد یکســـربه مُلک وبــرقیـــام
شصــت هــزارآخــونــدِ رندِ کـون تغار
خــــــرکـــــــرده
ملّــت وبـــــراوســـوار
آفتــــــــــابــــه حــــاکـــم مطلــــق شده
لــــولهنـــگ ها هـــم بــــه بــازار آمــده
داده صحـــــرای عـرب هـدیـه بـه مــا
دیــن
کـــونشـــوئی وتسبیــــــح وعبـــــا
هــم نهــــــاد انقـــلاب داریــم کنــــون
درکـمیتــــــه
پاســـــــداروبچـــه کـــــون
رذل والـــــوات رادهنــــــد تیروتفنگ
مملکـــت
راکــرده انـد میـــدان جنـــــگ
خــونهـــــا ریختــــه بدشـت تـرکمـــن
خلــق
کُــــــردگائیــــــده اســـلام را دهن
بــورژوآهـــا وخـــوانـیــن رهبـــرنـد
تـا
تـواننــــــــد بـودجــه راخود میخورند
شخص بازرگان که جزو رهبریست
صــــــاحب
کارخـانـه است وبس غنیست
کارگــــرهائی که خواهنــد حقشــان
پاســـــــداران
را فــــرستــد بَهـــرشـــان
میکشد بــرروی زحمتـــکش تفنگ
تـا
کـــه مـــال بیشتــــــری آرد بچنـــگ
نام کارخــــــانـــۀ او ایــــرفـو بُـود
وان
قلیــــــــــزاده شــــــــریک او بُــــود
یک مغــــول دارد کـادر رهبـــری
جلّـت
الاســـلام ومــذهـــــب حُــرحُــری
شهــــــــررفسنــجان بـلاد او بُــود
این
حـــــرامــــزاده به چنگیــز میخـورد
باغهــای پسته اش بی حدّ وحصر
کاخ
آریــــــا مهـــــریـش همسـان قصـــر
اوبسازبفـروش وشهرک سازست
درکــــــرج
درهـــــرزمیـــن دارد دسـت
وان دگـــــر قطـــب زادۀ دیـــوث بیـــــن
ژیــگولِ
زال مَـمَــدِ مـا تـحـــتِ قـیــــــن
مفـــت خـورده، مفـت گشتـــه درفــرنگ
حــال
کــه بـرگشتــه زند حــرف جفنگ
کارنکـــــــــرده وزکاربیـــــگانه اســــت
این
آغـــا کُسمـــال کنــــج خــانــه اسـت
از سپــــــاهــــان آمــــده ایـن کُــره خــر
والــــدش
مــــلاک وفــامیـــــل شر بخـر
وان بنی زرد رابـه بیـــــن دررأس کــار
هــالــــویِ
بی مصــــــرف نا کــرده کار
بـرخــلائق میـــــدهد تحـــــویل حـــرف
وقـت
مـردم را کنــــــد با حـرف صـرف
کارکشـــورکــرده وی یکســـرخــــراب
خیــــــرامـواتش
رســــانده دســت به آب
گرگــــــرسنه نـان خـواهــــدازطــــرف
پاسخش
حرفست وحرف وحرف وحرف
پوست خــــرکـن پوست مردم کــن شده
انقـــــــــــلابی
خــــواهیـــــم ورنــد آمده
آلـــت الله بـــهشــتــی
کـیـســـــت او
خـائـن
خــلــــق وبــه مــــردم کیـنـه جـو
با ســـاواک همـــــکاری ســا لهــاداشته
بــــانــــک
آلـمــــــان ارزها انـبـــاشتــه
گه به هامبــــورگ وبه کُلن و گه به رُم
حالیـــــه
چسبـــانده است خـود را به قـم
آریــــا مهـــــــر بَس بــه او پــاداش داد
جـاســوس
پـفیــــــــوزپــاداشـش سـتـــاد
حـــــزب جمـــهـــــوری اسـلامی شنــو
کشـــف
کـــــــــرده درتـقـلـــــب راه نــو
جــا زده است منــجــــلاب را انـقــلاب
رهبـــــــــری
فــاســــدش از دَم خــراب
مـجـلــــــس اوّل بـه بـیــن وگنـــدکــــار
درتـقـلــــب
گشتــــــه انـد شـاهـکارِ کـار
حـــزب جــمهــــوری تقلب کـرده است
درهمـــــــــــه
آرای مــردم بــرده دسـت
روی آریامهـــــــر سپیــــد کـرده کنون
این
بُوَد پیــــــــروزی بـر شمشیر خــون
ازبـــرای ملاهـــــــا یـک حـــرف بس
ملّـــتِ
دانــــا بـــه ایــن نـــکتـــه بـــرس
بعـــــدِ هفـــــــده سـا ل بـدادنـد حیثیـت
بــــرابــــــوالقــــاســم
کـاشی شــخصیت
خــــائــــن با لفطـــــره وننــــگ بشـــــر
کـــوسپــــــرده
بـــوده بـــراربــاب ســر
متحــــــــد بـا انگلیـــــس وشـــاه شــــــد
نـهضـــــت
مــلّــی متـــــــلاشـی نــمـود
بـرمصـــدق کـوفــــت خنجـــررا زپشت
ملّـــت
مظلـــوم نمـود بی پشـت ومشـت
حال قضــــاوت را به ملّـــــت میــدهیــم
تــا
زبُــن بَســــت کثـــــافــت در رویــم
بدتــــــــر ازخـائـن بـُدنــد آخـــونـدهــــا
مـــــارخـــوردنـد
و شـــدند چون اژدها
ایــن بُــــــوَد بــازارگــــــــرم انـقـــلاب
مستــــــــراح
بـه بـاشد ازایـن منجـلاب
گـــــررهــائی خــواهیــم ازاین بند ودام
خلـــــق
محــــــروم بشنـــود اکنون پیام
تا نیـــانجــــــــامیـــــده روز تـــارشــام
متحـــــــــــــــد
بــاهــم بـنـمــائیــم قیـام
غیــــرازیـن راهـی نــداریــم پیـــش رو
تــا
کــه ازبُــن بَــــــرکنـیــم شـــرّ عَدو
تهران، 12 فروردین 1359
