۱۳۹۴ آبان ۱۷, یکشنبه

مرگ ایرانی پناهنده:
قربانی دیگری از سیاستهای فاشیستی جمهوری اسلامی

علی کبیری

شنبۀ گذشته یک ایرانی کُرد که به استرالیا پناهنده شده ودرکمپی درجزیرۀ کریسمس واقع درجنوبی ترین نقطۀ اقیانوس آرام زندانی بود، از آنجا فرارکرده و باسقوط به اعماق دره ای عمیق جان سپرد. این ایرانی که هنوز نامش از سوی مقامات استرالیائی فاش نشده ، شنبۀ گذشته براثر رفتارغیرقابل تحمل وغیرانسانی مأموران کمپ اقدام به فرار نموده و پس از یک شبانه روز جستجو، جسد وی را در اعماق درۀ عمیقی پیدامیکنند. درپی یافتن جسد این ایرانی کُرد، یکی از زندانیان کمپ از زندانبانان علت مرگ او را جویا میشود. ولی بجای شنیدن پاسخ منطقی، مورد حملۀ زندانبانان قرارمیگیرد. دیگر زندانیان که شاهد این عکس العمل غیرانسانی مأموران زندان بودند به اعتراض پرداخته و به تخریب سیمهای خاردار کمپ میپردازند. درضمن این رویاروئی کمپ دچار آتش سوزی شده، عده ای مجروح ومأموران اقدام به فرارمیکنند.

اینگونه رفتارهای غیرانسانی مأموران پلیس استرالیا با پناهندگان تازگی ندارد وهرازگاهی شاهد مرگ هموطنانمان که از ظلم وجور حاکمان جمهوری اسلامی به ناچارجلای وطن کرده وبه سرزمینهای دوردست همچون استرالیا پناه میبرند، هستیم. ولی رژیم ضدانسانی استرالیا بجای پناه دادن به این مردمان درمانده، آنها را درجزایر دوردستی ازاسترالیا همچون جزیرۀ کریسمس، یا جزیرۀ مانوس در گینۀ نو وجزایری درجنوبی ترین جزایراقیانوس آرام در شرائطی بسیار غیرانسانی، زندانی میکند. ولی اکثراین هموطنان نگون بخت قبل از رسیدن به آبهای استرالیا درآبهای متلاطم اقیانوس غرق شده وجان میسپارند. اما چنانچه زنده بمانند، سرنوشت تلخ دیگری درانتظارشان است که بسیار بدتر از مرگ درآبهای اقیانوس است. آنها را به کمپ هائی در جزائر بسیاردور از استرالیا انتقال داده و درشرائطی بس غیرانسانی و بدتراز اسیران جنگی درمیان سیمهای خاردار محبوس میکنند. در این بین نه از مدافعان حقوق بشرخبری است و نه از بشری که به درد این پناهندگان بی پناه توجه کند. درگذشته مشاهده شده است که بومیهای آن جزائرکه حضور تازه واردان را تحمل نمیکنند، به آنها حمله ورشده وآسیبهای جدی وحتی منجر به مرگ به آنها وارد میکنند.

اماسوآل اینست که چرا حاکمان جمهوری اسلامی باید جوّی ایجادکنند که هموطنان ما را ازموطن خود رانده و روانۀ سرزمینهای ناشناخته کنند؟ چرا حاکمان جمهوری اسلامی مهماندار میلیونها نفرپناهندگان عراقی و افغان و لبنانی وسوری و یمنی وغیره...هستند ولی درمقابل عرصه را چنان به هموطنان کُرد و بلوچ وعرب ما تنگ میکنند که این هموطنان جلای وطن کردن را برماندن ترجیح میدهند؟  چرا باید مملکتی که برروی اقیانوسی از ذخائر معدنی نفت وگاز نشسته است قادرنباشد که شرائط یک زندگی انسانی را برای این هموطنان و سایرین تأمین کند؟

اکنون 37 سال از انقلاب اسلامی که وعدۀ آب وبرق و سوخت و حمل ونقل مجانی و زندگی صلواتی را به مردم داده بود، میگذرد. درطی این سالها نه تنها وعده های بیشمار سران جمهوری اسلامی به مردم برآورده نشده، بلکه هرسال براثر بی مبالاتیها و بی مسئولیتی ها عرصۀ زندگی برمردم تنگتر شده است. درحالیکه شیخ نشینهای صحاری جنوبی خلیج فارس نه تنها به شهروندانشان هرماهه پول توجیبی میپردازند، بلکه باایجاد شهرهای مدرن ودادن تسهیلات برای زندگی بهتر به آنها، زندگی قبیله ای 50 سال پیش را پشت سرگذاشته اند. شهروندان آنها از موطن خود مهاجرت نمیکنند، ولی به عنوان توریست دربهترین وگران قیمت ترین هتلها و قصرهای آمریکا واروپا اقامت کرده وبا مانووراتومبیلهای آخرین سیستم رولزرویس ولامبرگینی وفِراری ومازراتی وغیرۀ خود درمقابل دیدگان حیرت زدۀ آمریکائیان واروپائیان، چشمان آنهارا گِرد میکنند.

شرم وخجالت برحاکمان جمهوری اسلامی ایران که بجای تأمین زندگی بهتر برای همۀ مردم این کشور، چنان وضعی راایجادکرده اند که مردم نه دروطن خود امنیت وآسایش دارند ونه درخارج ازآن. حقا که شما حاکمان بجز بدنامی یادگاربهتری از خود بجا نخواهید گذاشت.

منبع خبر: رویترز

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر